| |
Imiona. Herbert, ja, cisza.
Union Chocolate. |
Przy wbijaniu
gwoździ
role są podzielone
jest tylko zbyt
wielu kalekich
cieślów
o nazbyt intymnych
dłoniach
przecież
akt powinien być
krótki i zdecydowany
tymczasem
zanim rozkwitnie durowy akord
czują woń traw
drżenie mięśni
i prorocze sny przeszywają
ekstazę neuronów
uścisk rozmywa
się
to jest moment buntu
potem nastaje stary
porządek
nikt nie myśli o tragedii Atlasa
o stateczności posłuszeństwa
i granicy tego
co wyświęcone
gwóźdź wbija się
na kolana
by stawał się doskonały
jak bezduszne równanie Newtona
trzeba dobrze poznać chłód
stali
i ciepły upór dębowych desek
drewno tłumi
echo
nie ma odwetu
dlatego wielcy
gną się pod ciężarem
upokorzenia
Dziś Wielki Piątek, a to pierwszy wiersz, który przeczytałam wyciągając go spośród wielu oczekujących w Poczekalni. Wpisuje się tematycznie w czas, który przeżywamy.
Obrazy bardzo wymowne, ale mam pytanie - czy porwany, pionowy zapis ma oddawać stukot młota w drewno krzyża? Miejscami to aż przeszkadza, np. tu:
Przy wbijaniu
gwoździ
role są podzielone
Po raz kolejny znajduję na początku Twojego wiersza pewien obraz będący pewnie metaforą, ale i pewną abstrakcją. Bo gdzież może być podział ról przy wbijaniu gwoździ?
Poza tym i zaimkiem zwrotnym, który wyłapała Beata, ja nie będę się czepiał. Dla mnie ciekawy pomysł na wiersz jako przedstawienie. W pierwszych sześciu strofach odnajduję też płaszczyznę erotyczną.
zanotowane.pldoc.pisz.plpdf.pisz.plfisis2.htw.pl
|
|
