| |
Kung- Fu
Union Chocolate. |
W latach 70. XX wieku Kung- fu zostało spopularyzowane przez Bruce'a Lee. Zainteresowanie boksem chińskim, czyli rozmaitymi odmianami starożytnej sztuki kung- fu dokonało się za sprawą filmu "Wejście Smoka". Rozpowszechniany na całym świecie był pierwszym obrazem uchylającym rąbka tajemnicy stylu i metod walki kung- fu, zrealizowanymi w sposób na tyle przystępny dla zachodniego widza, żeby poją nie tylko anegdotę filmową, ale zrozumiał również odmienność i tajemniczość nieznanych możliwości prezentowanych przez Chińczyków.
Socjologowie łączą zainteresowanie wschodnimi sztukami walki z zanikiem poczucia osobistego bezpieczeństwa u człowieka zagubionego w rozwoju cywilizacyjnym.
Style Kung- Fu
W sytuacji niezliczonej ilości odmian i stylów boksu chińskiego najprostszy podział wygląda tak:
Boks chiński (WU- SHU)
I. Walka bez broni (Kung- Fu):
* style "wewnętrzne" (Nei Chia): Tai Chi, Pakua, Haing- I,
* style "zewnętrzne" (Wai Chia): ponad 300 szkół, w tym około 50 liczących się stylów.
II. Walka z bronią (Mo- Hay): miecz, szabla, lanca, halabarda, kij, cepy, łańcuch, przedmioty na sznurze, kamienie, bat, żelazne kule itp.
III. Praktyki tajemne:
* użycie siły wewnętrznej (cios "wibrującej ręki").
* żelazna ręka,
* zatruta ręka,
* paraliżujący okrzyk... etc.
Różnorodności stylów kung- fu dopatrujemy się w podziale Chin względem geograficznym, jakiego dokonuje rzeka Jang Tse płynąca z zachodu na wschód.
W rejonach położonych na północ od rzeki boks chiński w swoich stylach wykorzystuje pracę nóg (błyskawiczne zmiany miejsca, uniki, skoki, kopnięcia, ruchy akrobatyczne). Specjaliści wyjaśnili, że te sposoby walki wyrażały tryb życia ludności wędrownej, myśliwych polujących konno- tzn. ludów północnej części rozległego Cesarstwa Chińskiego.
Północ Chin była domeną stylów określanych mianem "Zewnętrznych", których techniki bazowały przede wszystkim na sile mięśni. Zgodnie z wielowiekową tradycją ośrodkiem promieniowania tych stylów był klasztor Shaolin. Te odmiany kung- fu są najprawdopodobniej przodkami japońskiego karate, ponieważ wielu ekspertów z Okinawy studiowało je w Chinach nim opracowali własne metody. Także te, które przeniknęły do Japonii w XX wieku. Ponadto z punktu widzenia samej techniki walki, style Wai Chia i karate są bardzo podobne.
W rejonach położonych na południe od rzeki bardziej akcentowane było używanie rąk (technika krótkich, destrukcyjnych ciosów pięścią). Znajdowano w tym odbicie stylu życia ludzi osiadłych, trudniących się uprawą ryżu, rybołówstwem, bardziej przyzwyczajonych do pracy tułowiem i rękami. Są to cechy charakteryzujące style "wewnętrzne", skierowane na wyzwolenie wewnętrznej energii ciała ludzkiego. Style te łączą się z głębokimi aspektami filozoficznymi, prawie nie do zagłębienia przez myśl zachodnią. Style te pozwalają sprawować kontrolę nad cyrkulacją energii "witalnej" ciała, okazują się znakomitymi środkami leczniczymi, tak w zakresie zdrowia fizycznego jak i psychicznego. Zarówno sama myśl filozoficzna, jak i wykorzystane środki oraz uzyskiwane efekty wykazują liczne pokrewieństwo z elementami systemu joga znanego w Indiach.
W istocie wędrówki mistrzów jak i zwyczaje przemieszczania się ludności w Cesarstwie Chińskim, wywołane ciągłymi wojnami, spowodowały łączenie się poszczególnych stylów kung- fu. Wszystko zależy przecież od osobowości założyciela i mistrza takiej czy innej metody stosowanej w szkole kung- fu. Jak również od jego upodobań i indywidualnych możliwości fizycznych. Faktem jest jednak, że kryteria podziału stylowego na style "zewnętrzne" i "wewnętrzne" znajdują pewne pokrycie w praktyce.
Kung- fu jest więc czymś bardzo złożonym, co łączy szereg tendencji, poszukiwań i doświadczeń zdobywanych przez całe wieki.
Jeśli jedne style przypominają grecki taniec, to inne demonstrują brutalną siłę przypominającą ruchy znane w karate. Jedne style lansują sens użycia siły statycznej, inne głoszą wyższość korzyści wypływających z ciągłości płynnego ruchu. Jedne zalecają ruchy koliste, przytłaczające przeciwnika i wyciągające go na sposób tornado, inne wolą ciosy szybkie i ostre, zmierzające do natychmiastowego powalenia rywala uderzeniami w witalne punkty ciała. We wszystkich stylach chodzi oczywiście o skuteczność w walce, lecz dla niektórych szkół ważniejsze są: zdrowe uczniów, równowaga psychiczna, wiedza filozoficzna czy raczej mistyczna. Niektóre szkoły łączą w jedność elementy pozornie nie do pogodzenia, zaczerpnięte z różnych teorii, jak widać nie tylko stosowane środki lecz i cele są rozmaite.
Dla określenia metod i sposobów walki Chińczycy stosowali nazewnictwo poetyckie:
lot po przekątnej,
wzlot koguta z wrzosowiska,
uderzenie barana,
parada chłoszczących gałęzi,
żądło skorpiona,
blokada skały,
unik jaskółki,
skok jelenia,
atak niszczycielskiej fali,
wędrówka błyskawicy,
uderzająca gałąź,
kopnięcie smoka itp.
Nazwy zaczerpnięte z przyrody sprawiają, iż są one bardziej interesujące, jednocześnie pozwalają nam wyobrazić sobie wizualnie sposób działania danej metody.
Nomenklatura różni się więc od nazewnictwa stosowanego w japońskim karate.
I jak ja mam nie lubić tej sztuki? Wszędzie jakieś inspiracje. Nawet w walce.
zanotowane.pldoc.pisz.plpdf.pisz.plfisis2.htw.pl
|
|
